Sałatka z bitą śmietaną

To jest hicior wśród sałatek. Doskonała do wędlinki - pyszna z samym chlebkiem.

Robię ją już od dawna i wciąż rozdaję przepisy. A prosty ci on, ten przepis znaczy jak mało co.

SKŁADNIKI:

10 jaj ugotowanych na twardo i pokrojonych w 8

średni słoik ogórków korniszonów pokrojonych w cienkie plasterki (ja to robię na małej szatkownicy)

2 średnie cebule pokrojone w kostkę i sparzone

pojemniczek śmietany 30% kwaśnej dobrze schłodzonej -ten większy- można dać niecały

średni słoiczek majonezu- używam osobiście tylko Kielecki - ale dacie jaki kto lubi

jedna czubata łyżeczka koncentratu pomidorowego z puszki np. Pudliszki

sól pieprz i cukier do smaku

Jaja, ogórki i cebule wrzucić do miski- w osobnym naczyniu ubić na sztywno śmietanę dołożyć majonezu ( w zależności jak lubicie cały lub większe pół słoika) do tego dodać przecier pomidorowy i połączyć delikatnie mikserem. Sos śmietanowo-majonezowy doprawić do smaku szczyptą cukru, solą i pieprzem. Zalać nim przygotowane jajka wymieszać delikatnie i wstawić do lodówki. Sałatkę robimy niedługo przed podaniem ale proszę się nie obawiać nie podchodzi wodą i naprawdę jest doskonała w smaku. To jest duża porcja - można ją oczywiście modyfikować wg potrzeb.

Boże Narodzenie 2010

Maleńka Miłość w żłobie śpi
Maleńka Miłość przy Matce Świętej
Dziś cała ziemia i niebo lśni
Dla tej Miłości Maleńkiej

Nadchodzi czas Świąt Bożego Narodzenia – życzę więc
Wam drodzy moi zdrowia, spełnienia marzeń,
oraz tej cudnej umiejętności dostrzegania piękna
w codzienności i w drugim człowieku.

Radosnego przeżywania świątecznych chwil w gronie najbliższych oraz wkroczenia z nadzieją w Nowy Rok.

Z serdecznymi uściskami
Agata

 

Sernik franciszkański

Zajęta jestem do granic możliwości- pracą, domem, zakupami i ... katarem, który rozczęstowała w domu mamunia. Jedynie ślubny się wybronił- choć po porannym basenie wieczorem kichał siarczyście, więc pewnie i on się podda.

Mimo nawału obowiązków postanowiłam wrzucić pewien smakołyk którym można uraczyć świątecznych gości. Odrobina wprawy potrzebna przy manipulacji ciastami- niektórzy się skarżyli że kruche jest bardzo kruche- no kurka siwa jak kruche to kruche i już - ale jak widać na fotkach poniżej idzie nad nim zapanować

Przepis pochodzi z pewnej zaprzyjaźnionej kuchni z klasztoru franciszkańskiego.
Serdecznie polecam- ciasto jest naprawdę przepyszne.

Ciasto kruche: 
45 dkg mąki
4 żółtka
3/4 szkl cukru pudru
25 dkg margaryny
1 łyżeczka proszku do pieczenia

Ser:
1kg sera (mielony dwukrotnie lub z wiadereczka)
40 dkg cukru
25 dkg masła (lub pół na pół z margaryną)
10 jaj
1 łyżka mąki kartoflanej
2 płaskie łyżeczki proszku do pieczenia
cukier waniliowy

Masa: 2 żółtka
1/2 szkl cukru pudru
1 łyżka mąki kartoflanej
1 łyżka mąki zwykłej1 szkl wrzącego mleka
1/2 kostki masła lub margaryny

powidło śliwkowe

Polewa:
10 dkg margaryny
10 dkg cukru pudru
2 łyzki mleka
2-3 łyżek kakao
1 łyżka mąki kartoflanej


Ciasto kruche: Z podanych  składników zagnieść ciasto  i upiec dwa placki.
(20 min w 180^* C)

Ser: Masło utrzeć z cukrem na puch, dodawać po jednym żółtku oraz łyżce sera. Dokładnie utrzeć, na końcu dodać proszek do pieczenia mąkę i cukier waniliowy oraz pianę z ubitych białek.Ciasto wylać do formy i upiec. Po wystudzeniu wyjąć na deseczkę.

Masa: Żółtka, cukier puder i obie mąki utrzeć dokładnie. Do utartej masy dodawać po odrobinie wrzące mleko i ciagle mieszać rozprowadzając składniki. Po dokładnym wymieszaniu budyń zagotować - ciągle mieszać aby nie przywarł do dna garnka.
Nastepnie należy go dobrze wystudzić i utrzeć z 1/2 kostki margaryny

Polewa czekoladowa  Wszystkie składniki połączyć ze sobą w garnku- postawić garnek na małym ogniu i mieszając doprowadzić do jednolitej czekoladowej masy
UWAGA! - nie dopuszczać do wrzenia -tylko rozpuścić na ciepło - przestudzić
Polewa ma szklisty czekoladowy kolor i pięknie zastyga. Polecam.

Złożenie ciasta Jeden placek kruchy posmarować powidłem śliwkowym, nałożyć upieczony ser, nastepnie posmarować go masą budyniową, na masę wyłożyć drugi kruchy placek. Całość oblać polewą czekoladową.

Żurek Staropolski

Będzie o żurku - u mnie w domu potocznie mówi się barszcz biały- gotujemy go w kilku odmianach z grzybami , czysty, z jajkiem i kiełbaską, a ten o kórym chcę napisać jest najlepszy. Ups może inaczej zaraz na drugim miejscu po barszczu który gotuje moja mama na Wigilię - ale taki występuje tylko raz w roku a dokładniej chyba raz w roku smakuje najwyborniej.

Wracając do mojego żurku - przepis spisałam kilkanaście lat temu oglądając program kulinarny- "Gotowanie na ekranie"- prowadzony przez Adriannę Godlewską- prywatnie żonę Wojciecha Młynarskiego. Żurek ma bardzo tradycyjną nazwę, a gotuje sie go nader nowocześnie - bo w szybkowarze. Można rówież użyć zwykłego garnka ale polecam szybkowar gdyż zaobserwujecie dwie podstawowe zalety - pierwsza to krótki czas gotowania, a co najważniejsze to aromat który nie uleci z parą tylko pozostanie w naszym barszczyku.

A zatem do dzieła. Dla chętnych podaję przepis na kiszenie żurku -także spisany z programu - sama korzystam z gotowca o nazwie Żurek Śląski i jego używam do gotowania.

Kiszenie żurku

4 łyżki mąki żytniej

2 łyżki mąki pszennej

3-5 ząbków czosnku

kromka suchego czarnego chleba razowca

ziele ang., liść laurowy, czarny pieprz, woda

Po 4 dniach przecedzić i zakwas gotowy.

Żurek Staropolski

Składniki

25dag wołowiny

25dag pachnącej wiejskiej kiełbaski

2 średnie cebule

pieprz, sól, wegeta, 2 kostki rosołków z drobiu, 2-3 ząbki czosnku

5 dag suszonych grzybów

kiszony żurek

mały pojemnik słodkiej śmietanki 30%

Drobno pokrojoną cebulę podsmażyć, osobno podsmażyć pokrojone na kawałki mięso i pokrojoną kiełbaskę. Zagotować ok 3-4 l wody z kostkami rosołowymi wrzucić do niej wypłukane w ciepłej wodzie grzyby, mięso, kiełbasę i cebulę - zamknąć szybkowar i gotować na wolnym ogniu ok 30 min. Po tym czasie zestawić szybkowar z ognia i poczekać aż ostygnie i spadnie nieco ciśnienie wewnątrz garnka. Po czym otworzyć zawór bezpieczeństwa i wypuścić reszki nagromadzonej pary. Następnie otworzyć szybkowar, doprowadzić zawartość powtórnie do wrzenia. Znad zakwasu zlać nieco płynu, a pozostałą mąkę dobrze wymieszać i wlewać powoli mieszając do gotującego się wywaru. Użyć tyle aby powstał lekko zawiesisty barszcz, spróbować jeśli jest za mało kwaśny należy dodać nieco zakwasu który nam pozostał. Kwaśność i gęstość żurku ustalamy wg własnego uznania. Zestawić garnek z ognia, wrzucić pokrojony drobno czosnek, doprawić słodką śmietanką, dosmaczyć czym kto lubi i na koniec posypać zielonym koperkiem.

Do żurku bardzo pasuje smażony boczek lub słoninka- pieszczotliwie nazywana przez nas pypkami.

Pypki nie są konieczne ale... cóż wart jest żurek bez pypek :(

Naprawdę jest pyszny, aromatyczny i rozgrzewa jak mało co!

Smacznego!

---------------------------------------------------------------

Szukając informacji o Pani Adriannie Godlewskiej znalazłam notkę o tym, że wydała teraz książkę pt. "Życie kochanie i gotowanie"

- oto krótka recenzja:

Zapiski z kuchnią w tle, to książka, po którą sięgną z ciekawością entuzjaści tamtego pamiętnego telewizyjnego programu. Barwną opowieść o minionych latach, pełną anegdot i iskrzących się humorem obrazków z artystycznego świata, wrażeń z dalekich podróży - do Paryża, Nowego Jorku, refleksji nad kolejami własnego życia, spaja żywioł kucharzenia: pieczenia, smażenia, duszenia, zagniatania, wekowania, nastawiania. Więcej, tekst narracji Autorka inkrustuje praktycznymi przepisami, które są tak ciekawe i oryginalne, że domagają się przerwania lektury i natychmiastowego testowania...

Ja już ją zamówiłam :) ... u Świętego z siwą brodą.

Pychotkowe batoniki

Przepis pochodzi z programu Ewy Wachowicz "Gotuj z Ewą" - często je oglądam i równie często testuję- są takie przepisy które raz wypróbowane - zostały u mnie już na zawsze. Tak było z tymi pysznymi batonikami. Polecam je szczególnie dla dzieci bo są pełne smacznych bakalii  ale i dorosłe łasuchy powinny być zadowolone.

SKŁADNIKI:
125g masła                            
1/2 szkl. drobnego cukru       

cukier waniliowy
2 łyzki kakao
2 łyzki miodu

garść orzechów laskowych
garść orzechów włoskich
garść rodzynek
kilka suszonych śliwek
nieco smażonej skórki pomarańczowej nie za dużo
(w oryginale jej nie było ale świetnie się wpasuje w smak)

250g płatków kukurydzianych Corn Flakes z miodem i orzeszkami
----------------------------------------------------------------------
Cukier połączyć z masłem na gorąco- dodać cukier waniliowy, miód i kakao. Razem wszystko zagotować i zestawić z ognia. Do masy dodać pokrojone orzechy, rodzynki i kilka pokrojonych suszonych śliwek ewentualnie dla aromatu nieco skórki pomarańczowej jeśli ktoś ją lubi.
Na koniec wsypać płatki kukurydziane - wymieszać delikatnie aby pokryły się czekoladą.
Średniej wielkości deczkę wyłożyć papierem do pieczenia tak aby papier wystawał ku górze. Masę przełożyć na blaszkę wyrównać, przykryć arkuszem papieru pieczeniowego , na to postawić drugą taką samą formę którą następnie należy czymś obciążyć aby pychotka była zwarta. Pozostawić całość najlepiej do drugiego dnia. Po czym wyciagamy nasze ciasto i na papierze na którym stygło, możemy je pokroić w chrupiące, pyszne batoniki.

Smacznego!

Jak ładnie opakować prezent.

Zawsze lubiłam wymyślne opakowania i serce mi się ściskało jeśli ktoś dobierał się do prezentu nie zważając na to  jak jest opakowany. Lubię taki mały rytuał oglądania podarunku przed rozpakowaniem i takiego dawania radości osobie od której coś dostałam- uważam że to bardzo miłe i naprawdę potrzebne.

Torebeczkę zrobiłam  pod zamówienie dla kogoś kto wyjechał na długo za Wielką Wodę. Może posłużyć za schowek na kasiorkę lub jakiś np złoty drobiazg. Jest misterna i delikatna, a to przecież tylko papier. :)

Róża taka "dmuchnięta"

Powstało ostatnio kilkadziesiąt kartek - pojechały sobie na wystawę do Poznania szukać, mam nadzieję nowych włascicieli-niestety nie wszystkie zdążyłam obfocić w dobrym świetle- ale jak to bywa u mnie często zdarza mi się powtórzyć to co już zrobiłam więc na pewno każdy wzór wart zatrzymania w kadrze doczeka się nowej dobrej fotki

Z tej jak ja to określam "dmuchniętej" róży jestem szczególnie zadowolona- wyszła naprawdę ślicznie- a skoro jestem szczególnie zadowolona - to czemu jej nie pokazać światu...

--------------
Mam do wrzucenia porcję nowych przepisów, które jak szalona testuję i o dziwo wychodzą smaczności- wniosek z tego taki, że trzeba brać przepisy od sprawdzonych osób- staram się jak mogę :)
Wkrótce się tutaj z Wami podzielę tym co zdobyłam.

POMARAŃCZOWIEC

Dlaczego "Pomarańczowiec"- po pierwsze dlatego, że nie miał ładnej nazwy- bo był określony zwykłym "Pysznym ciastem" co mnie nigdy nie zadowala aczkolwiek jest na wstępie pewną cenną wskazówką- można się spodziewać czegoś dobrego - po drugie dość istotnym składnikiem jest sok pomarańczowy - i sprawę z nazwą mamy wyjaśnioną.

Powstał w piątek i jak na zawołanie pojawili się wieczorem goście w liczbie dwóch sztuk osobistych teściów + domownicy daliśmy mu radę - ostał sie do porannej sobotniej kawy tylko skrawek- co świadczy, że warto się pokusić o jego zrobienie. A zatem do  rzeczy.

Biszkopt:

4 jajka

16 dag cukru kryształu

16 dag mąki

1 mała łyżeczka proszku do pieczenia

Białka ubić na sztywną pianę, utrwalić cukrem - dobrze ubić - mąkę wymieszać z proszkiem do pieczenia i przesiewając przez sitko wymieszać delikatnie z masą jajeczną. - Upiec na dużej blaszce- 180 st przez 20-25 min. - biszkopt ma być raczej cienki.

Budyń pomarańczowy:

1 litr 100% soku pomarańczowego

3 budynie śmietankowe

ew. 1/4 szklanki cukru krzyształu do smaku

Budyń ugotować na soku pomarańczowym i jeszcze dobrze ciepły wyłożyć na upieczony biszkopt.

Na ciepłym budyniu ułożyć 2 paczki delicji wiśniowych - lekko je wcisnąć

2 galaretki pomarańczowe rozpuścić w 1 szklance wrzątku - wystudzić

2 "Śnieżki" ubić na sztywno z 400 ml mleka na koniec małymi porcjami dolewać chłodną galaretkę pomarańczową dobrze zmiksować i wylać na zimny juz budyń

Wg przepisu na opakowaniu rozpuścić 2 galaretki wiśniowe - tężejącą galaretkę wylać na wierzch ciasta.

Ciasto ma winny smak- jest naprawdę dobre - co zasugerowałam na wstępie.

Smacznego!

 

 

Co mi po lecie pozostało czyli o tym jak szukam pocieszenia i o pewnej Cioci Poci.

               Wiem to na pewno już od dawna - odkąd mówi  się o tym głośno- jestem klasycznym przykładem depresji zimowej- krótki dzień- ciemność kiedy wstaję rano i szybko zapadający wieczór działają na mnie przygnębiająco- w dzień pełna energii - wraz z zachodem słońca marnieję jak roślina bez wody. I czekam, czekam niecierpliwie do pierwszego śniegu takiego z mrozem co to spadnie i zostaje- otula wszystko i daje poczucie takiego porządku rzeczy mimo wszystko - jesień , zima itd

Nie lubię tej szarugi, która teraz przed nami, zwłaszcza, że niestety muszę co rano wychodzić z ciepłego domu- odliczam czas do Świąt - już od miesiąca wpadam w wir planowania i przygotowywania ozdób i kartek- co roku obiecuję sobie że narobię ich na tyle dużo żeby starczyło i co roku jest ich za mało- i ciągle sobie postanawiam zabiorę się za to wcześniej- ale bez przesady myślę sobie, żeby w sierpniu dziubać Boże Narodzenie? - choć zdarzyło mi się kilka razy robić ażurowe pisanki w lipcu- więc...

Ale nie miało być o BN - o tym nieco później - miało być o moich letnich ostatkach.
Właśnie takiego określenia należy użyć na to co wydarzyło się niedzielnego popołudnia- robiąc w sobotę porządki w ogrodzie zauważyłam, że na krzakach malin są jeszcze czerwone dojrzałe owoce, a wśród gęstego listowia poziomek wychylają się dorodne, dojrzałe jagody- grzechem byłoby je tam zostawić tym bardziej, że wkrótce rośliny zostaną wycięte - korzystając więc z ciepłej pogody zabrałam się za zerwanie tych smakowitych resztek wzięłam ze sobą aparat coby uwiecznić te słodkie chwile -widok ostatnich

malin





poziomek

i pachnącej lawendy

i na koniec powstało coś pysznego

Przepis na niezawodne chrupiące gofry - takie jak pamiętam z dzieciństwa kiedy mama zabierała mnie na zakupy do pobliskiego miasteczka i zawsze kiedy tylko można było chodziłyśmy do tzw Okrąglaka na takie właśnie gofry- tamte polane były bitą śmietaną i ozdobione kleksami  jasnego dżemu. Mniaaam .......

Moje są z pyszną pianką Cioci Poci.

Gofry:
30 dag mąki
0,5 l mleka
5 dag cukru pudru
szczypta soli
10 dag roztopionego masła
2 jaja
pół łyżeczki proszku do pieczenia- takie małe pół :)

wszystkie składniki dobrze zmiksować - dokładnie i na tyle długo aby otrzymać ciasto o konsystencji ciasta naleśnikowego-

odstawić na 15 -20 min aby sobie odpoczęło-posmarować gofrownicę olejem i dobrze rozgrzać - następnie wlewać porcje ciasta i smażyć rumiane gofry

Pyszna Piana Cioci Poci

1 szkl miękkich owoców (truskawki, maliny, poziomki)
1 szkl cukru kryształu
2 białka

wszystkie składniki wrzucić do miski i miksować nieustanne przez ok 15 min- do uzyskania sztywnej pachnącej piany - takiej jak na fotce - przypominającej w wyglądzie i smaku bitą śmietanę

Pianą można napełniać także babeczki, rurki francuskie itp-

Muszę na koniec wspomnieć o mojej Ciotce od której dostałam ten przepis. Owa Ciotka była to (już niestety nie żyje od 17 lat)  osoba słusznej postury jak przystało na jej zamiłowanie do jedzenia. Wysoka, postawna z tuszą która tak bardzo do niej pasowała, że nie wyobrażam jej sobie inaczej.

Miała pogodny charakter, cięty dowcip, uwielbiała gotować i robiła to szybko, sprawnie, a do tego przepysznie. Piekła ciasta, przyrządzała różne mięsiwa, lepiła pierogi na 100 sposobów - była wszechstronna i co najciekwsze swoją książkę kucharską miała w głowie. Nazywaliśmy ją Ciocia Pocia.

Miała też jedną jakże miłą przypadłość - lubiła karmić innych, a w szczególności dzieci- żaden dzieciak większy czy mniejszy nie mógł biegać i bawić się głodny - karmiła swoje wnuki, a przy okazji resztę rozwrzeszczanej bandy.

Wychodziła przed dom - niosąc tacę pełną jeszcze ciepłych babeczek wypełnionych właśnie taką białkowo-owocową masą - o mamuniu jakie to było pysneeeeeee!!!

Zaproszenia

coś ostatnio mam szczęście do robienia zaproszeń najpierw były chrzciny jedne po drugich- małą Hanią Bóg już w pełni się opiekuje

malutka Zuzia czekać będzie do 17 października- mama Zuźki wybrała inny wzór ale kiedy zobaczyła ten ze zdjęciem - prędziuchno fotkę małej przygotowała i poprosiła o podobne :)

narzędzia jeszcze dobrze nie ostygły kiedy koleżanka zadzwoniła i zamówiła zaproszenia na Dzień Edukacji Narodowej- tzn w domyśle na wczoraj- 1.00 w nocy mi piknęła na budzikowym wyświetlaczu kiedy skończyłam - a to moja niestety nie jedyna zarwana nocka w ostatnim czasie- muszę z lekka wyhamować- bo mi w ciągu dnia serducho niebezpiecznie od umęczenia stuka - ale grunt że się udało na szybko coś wymyślić - oszczędnego w formie -niebanalnego- i wiem, że trafiłam w gust odbiorcy- a to miód na serce i skrzydła u ramion

Mój Silver

wrrr.... bobo zeżarło mi pół gotowego posta

ale nic to spróbuję pozbierać swoje myśli jeszcze raz-

długo się zastanawiałam, wybierałam - który to wzór jest ten najpiękniejszy i najbardziej  przypadł mi do gustu i... zostałam zmuszona do szybkiej decyzji przez koleżankę- otóż "banda" nawiedzonych hafciarek od czasu do czasu robi hurtowe zakupy muliny DMC w USA - po takiej propozycji-  DMC prawie za darmochę sprężyłam się w sobie i wybrałam Silverowy temat- tzn temat o ile mi wiadomo w tej serii jest jeden tzn- kwiaty, kwiaty, kwiaty...- podjęłam szybką decyzję jakiego rodzaju to będą kwiaty i powolutku moim własnym tempem owe roślinki sobie powstają - a więc materiały to mulina DMC i mój ukochany len- na którym maleńkie xxx to po prostu poezja...

Dzisiaj odeszło lato

Definitywny koniec lata. Zawsze o tym tak myślę, kiedy widzę odlatujące ptaki. Serce mam ściśnięte żalem za tym co minęło- za ciepłem, zielenią, mnóstwem kwiatów ich odurzającą wonią kiedy wieczorem siedząc na tarasiku odpoczywam i mogę te zapachy chłonąć całą sobą. Tęskno mi i smutno kiedy widzę bociany jak się zbierają do drogi- w tym roku gniazda opustoszały dość szybko i nawet nie wiem kiedy te wpisane w polski krajobraz ptaki zniknęły uciekając przed zimą. Na całe szczęscie tego nie widziałam - na całe szczęście :)

Ale żurawie zobaczyłam - wczesnym popołudniem dwa klucze jeden za drugim płynęły w powietrzu na południe- tam gdzie będa mogły spokojnie przezimować i mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć je wiosną kiedy będą wracały i że się rozczulę i rozpłaczę, że... wiosna przyszła - nareszcie...