Co mi po lecie pozostało czyli o tym jak szukam pocieszenia i o pewnej Cioci Poci.

               Wiem to na pewno już od dawna - odkąd mówi  się o tym głośno- jestem klasycznym przykładem depresji zimowej- krótki dzień- ciemność kiedy wstaję rano i szybko zapadający wieczór działają na mnie przygnębiająco- w dzień pełna energii - wraz z zachodem słońca marnieję jak roślina bez wody. I czekam, czekam niecierpliwie do pierwszego śniegu takiego z mrozem co to spadnie i zostaje- otula wszystko i daje poczucie takiego porządku rzeczy mimo wszystko - jesień , zima itd

Nie lubię tej szarugi, która teraz przed nami, zwłaszcza, że niestety muszę co rano wychodzić z ciepłego domu- odliczam czas do Świąt - już od miesiąca wpadam w wir planowania i przygotowywania ozdób i kartek- co roku obiecuję sobie że narobię ich na tyle dużo żeby starczyło i co roku jest ich za mało- i ciągle sobie postanawiam zabiorę się za to wcześniej- ale bez przesady myślę sobie, żeby w sierpniu dziubać Boże Narodzenie? - choć zdarzyło mi się kilka razy robić ażurowe pisanki w lipcu- więc...

Ale nie miało być o BN - o tym nieco później - miało być o moich letnich ostatkach.
Właśnie takiego określenia należy użyć na to co wydarzyło się niedzielnego popołudnia- robiąc w sobotę porządki w ogrodzie zauważyłam, że na krzakach malin są jeszcze czerwone dojrzałe owoce, a wśród gęstego listowia poziomek wychylają się dorodne, dojrzałe jagody- grzechem byłoby je tam zostawić tym bardziej, że wkrótce rośliny zostaną wycięte - korzystając więc z ciepłej pogody zabrałam się za zerwanie tych smakowitych resztek wzięłam ze sobą aparat coby uwiecznić te słodkie chwile -widok ostatnich

malin





poziomek

i pachnącej lawendy

i na koniec powstało coś pysznego

Przepis na niezawodne chrupiące gofry - takie jak pamiętam z dzieciństwa kiedy mama zabierała mnie na zakupy do pobliskiego miasteczka i zawsze kiedy tylko można było chodziłyśmy do tzw Okrąglaka na takie właśnie gofry- tamte polane były bitą śmietaną i ozdobione kleksami  jasnego dżemu. Mniaaam .......

Moje są z pyszną pianką Cioci Poci.

Gofry:
30 dag mąki
0,5 l mleka
5 dag cukru pudru
szczypta soli
10 dag roztopionego masła
2 jaja
pół łyżeczki proszku do pieczenia- takie małe pół :)

wszystkie składniki dobrze zmiksować - dokładnie i na tyle długo aby otrzymać ciasto o konsystencji ciasta naleśnikowego-

odstawić na 15 -20 min aby sobie odpoczęło-posmarować gofrownicę olejem i dobrze rozgrzać - następnie wlewać porcje ciasta i smażyć rumiane gofry

Pyszna Piana Cioci Poci

1 szkl miękkich owoców (truskawki, maliny, poziomki)
1 szkl cukru kryształu
2 białka

wszystkie składniki wrzucić do miski i miksować nieustanne przez ok 15 min- do uzyskania sztywnej pachnącej piany - takiej jak na fotce - przypominającej w wyglądzie i smaku bitą śmietanę

Pianą można napełniać także babeczki, rurki francuskie itp-

Muszę na koniec wspomnieć o mojej Ciotce od której dostałam ten przepis. Owa Ciotka była to (już niestety nie żyje od 17 lat)  osoba słusznej postury jak przystało na jej zamiłowanie do jedzenia. Wysoka, postawna z tuszą która tak bardzo do niej pasowała, że nie wyobrażam jej sobie inaczej.

Miała pogodny charakter, cięty dowcip, uwielbiała gotować i robiła to szybko, sprawnie, a do tego przepysznie. Piekła ciasta, przyrządzała różne mięsiwa, lepiła pierogi na 100 sposobów - była wszechstronna i co najciekwsze swoją książkę kucharską miała w głowie. Nazywaliśmy ją Ciocia Pocia.

Miała też jedną jakże miłą przypadłość - lubiła karmić innych, a w szczególności dzieci- żaden dzieciak większy czy mniejszy nie mógł biegać i bawić się głodny - karmiła swoje wnuki, a przy okazji resztę rozwrzeszczanej bandy.

Wychodziła przed dom - niosąc tacę pełną jeszcze ciepłych babeczek wypełnionych właśnie taką białkowo-owocową masą - o mamuniu jakie to było pysneeeeeee!!!

Zaproszenia

coś ostatnio mam szczęście do robienia zaproszeń najpierw były chrzciny jedne po drugich- małą Hanią Bóg już w pełni się opiekuje

malutka Zuzia czekać będzie do 17 października- mama Zuźki wybrała inny wzór ale kiedy zobaczyła ten ze zdjęciem - prędziuchno fotkę małej przygotowała i poprosiła o podobne :)

narzędzia jeszcze dobrze nie ostygły kiedy koleżanka zadzwoniła i zamówiła zaproszenia na Dzień Edukacji Narodowej- tzn w domyśle na wczoraj- 1.00 w nocy mi piknęła na budzikowym wyświetlaczu kiedy skończyłam - a to moja niestety nie jedyna zarwana nocka w ostatnim czasie- muszę z lekka wyhamować- bo mi w ciągu dnia serducho niebezpiecznie od umęczenia stuka - ale grunt że się udało na szybko coś wymyślić - oszczędnego w formie -niebanalnego- i wiem, że trafiłam w gust odbiorcy- a to miód na serce i skrzydła u ramion

Mój Silver

wrrr.... bobo zeżarło mi pół gotowego posta

ale nic to spróbuję pozbierać swoje myśli jeszcze raz-

długo się zastanawiałam, wybierałam - który to wzór jest ten najpiękniejszy i najbardziej  przypadł mi do gustu i... zostałam zmuszona do szybkiej decyzji przez koleżankę- otóż "banda" nawiedzonych hafciarek od czasu do czasu robi hurtowe zakupy muliny DMC w USA - po takiej propozycji-  DMC prawie za darmochę sprężyłam się w sobie i wybrałam Silverowy temat- tzn temat o ile mi wiadomo w tej serii jest jeden tzn- kwiaty, kwiaty, kwiaty...- podjęłam szybką decyzję jakiego rodzaju to będą kwiaty i powolutku moim własnym tempem owe roślinki sobie powstają - a więc materiały to mulina DMC i mój ukochany len- na którym maleńkie xxx to po prostu poezja...

Dzisiaj odeszło lato

Definitywny koniec lata. Zawsze o tym tak myślę, kiedy widzę odlatujące ptaki. Serce mam ściśnięte żalem za tym co minęło- za ciepłem, zielenią, mnóstwem kwiatów ich odurzającą wonią kiedy wieczorem siedząc na tarasiku odpoczywam i mogę te zapachy chłonąć całą sobą. Tęskno mi i smutno kiedy widzę bociany jak się zbierają do drogi- w tym roku gniazda opustoszały dość szybko i nawet nie wiem kiedy te wpisane w polski krajobraz ptaki zniknęły uciekając przed zimą. Na całe szczęscie tego nie widziałam - na całe szczęście :)

Ale żurawie zobaczyłam - wczesnym popołudniem dwa klucze jeden za drugim płynęły w powietrzu na południe- tam gdzie będa mogły spokojnie przezimować i mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć je wiosną kiedy będą wracały i że się rozczulę i rozpłaczę, że... wiosna przyszła - nareszcie...